رنج بی پایان

از روزی که دکتر هوشنگ کاووسی واژه من درآوردی فیلمفارسی بهم چسبیده را برای زیر سئوال بردن تولیدات پارس فیلم ابداع کرد تا کنون بخشی از میراث سینمایی ما که شاید جزو معدود کشورهای آسیا با پیشینه سینمایی قدیمی هستیم را تحت الشعاع قرار داد.

می خوام زنده بمانم

می خواهم زنده بمانم 

می خواهم زنده بمانم از فرمولی شبیه شهرزاد و ان مثلث عشقی که در نهایت به یک جدال ۴ نفره می رسد بهره برده است اما در میانه دهه ۶۰.

آنچه اما می خواهم زنده بمانم را به اثری محترم برای بیننده تبدیل کرده در ژانر بودن آن است.

کلوزآپ نمای نزدیک

کلوز آپ ، نمای نزدیک 

سه روایت از خاطره عباس کیارستمی 

دهه ۷۰ بود ، در دانشگاه شیراز مروری بر اثار عباس کیارستمی را گذاشته بودند ، پسر همسایه ما دانشجو بود و برای من هم بلیط گرفت فکر کنم بلیط ها ۲۰۰ تومانی بود و توانستم همه فیلمهای کیارستمی را در نوجوانی تا طعم گیلاس در چند روز ببینم ،روز آخر خود کیارستمی آمد بعد از دیدن فیلم زندگی و دیگر هیچ چند ساعت در مورد سینما حرف زد و آن حرف ها و فیلم ها عجیب برای من که آن وقت ها نوجوان بودم دریچه‌ی تازه ای بود.

کیارستمی باز فیلم ساخت در ایران اکران نشد و من سینمایش را با هر سختی دنبال کردم.

دهه ۸۰ در اختتامیه جشنواره فیلم و عکس آسیب های اجتماعی باز کیارستمی را دیدم ، وقتی فهمید هیچ نهاد دولتی پشت برگزاری جشنواره نیست و کاملا دانشجویی است آمد.

فیلم abc آفریقا و روزی روزگاری در مراکش سیف الله صمدیان در مورد کیارستمی و اسکورسیزی را دیدیم ، و باز کیارستمی چند ساعتی در مورد سینمای ساده صحبت کرد و باز انگار دریچه تازه ای از سینما بروی ما گشوده شد.

کیارستمی را با فیلم‌هایش دنبال می کردم ، آخرین بار در دهه ۹۰ در خانه هنرمندان و در هنگام دیدن آثار نقاشی دیدمش، یک عصر خلوت ، او هم آمده بود نقاشی ها را ببیند ، ذوق زده شدم از دیدنش ، با شرمی عجیب نزدیک شدم ،سلام کردم و هنوز برق نگاهش از پشت عینک تیره و صدایش که ساده و صمیمی بود در خاطرم مانده ، نقاشی ها را با او دیدم و حرف زدیم ، دلم میخواست این قدم زدن و حرف زدن تا ابد ادامه داشت.

حرف های آن روزش مرا متوجه جنس دیگری از هنر کرد که تا آن روز نیاموخته بودم.

و بهترین خاطره آن روزهایم شد دیدن عباس کیارستمی .

حالا عباس کیارستمی دیگر در میان ما نیست اما چه خوب آثارش هست ، صدایش هست ، دیشب پس از سالها کلوز آپ را دیدم ، یاد تمام لحظات خوشی افتادم که سینمای او برایمان خلق کرد.

واپسین سکانس کلوز آپ ، شاید ناب ترین جلوه ای از تصویر است که می توان دید ، با همان فرم و رنگ و اتمسفری که آن سالها داشت همراه با شاعرانگی بی بدیلی که از دل عادی ترین اتفاقات روزمره به شکلی باورنکردنی ظهور می کرد.

یادت همیشه سبز آقای کیارستمی، شاعر تصویرها