در مقابل هم، فمینیست در برابر شبهه فمینیست

در مقابل هم 

تمامی آدمها حق دارند حرف بزنند ، اظهار نظر کنند ، حق دارند احساساتی شوند ، خشمگین شوند ، حق دارند دلشان به درد بیاید و حتی حق دارند اشتباه کنند.

پدیده آزار در مورد هر موجود زنده ای پدیده ای شوم و دلخراش است.

فرقی ندارد نسبت به چه کسی ، فرقی ندارد در کجای جهان ، همان‌قدر که آزار و آزردن تلخ است ، سو استفاده و یکسوی نگری هم چنین است.

در مدت اخیر چندین پرونده در زمینه آزار زنان مطرح شده است ، هدف اولیه جنبش me too تلاشی بوده تا با عیان کردن این موارد از وقوع مجدد آن جلوگیری کند و آگاهی بخشی کند.

اما بهتر است دو سوی ماجرا را ببینیم :

من_هم یا می تو (به انگلیسی: Me_Too#) یک جنبش و هشتگ اینترنتی بود که رسانه‌های اجتماعی در اکتبر ۲۰۱۷ گسترش پیدا کرد و بارها به اشتراک گذاشته شد. این هشتگ برای نشان دادن شیوع گستردهٔ تجاوز و آزار جنسی، به ویژه در محیط کار و محکوم کردن آن مورد استفاده قرار گرفت. این هشتگ در ایجاد اتهاماتی مبتنی بر اذیت و آزار جنسی هاروی واینستین تهیه کنندهٔ آمریکایی آغاز شد.

هاروی واینستن بر همین اساس مجرم شناخته شد و دوران محکومیتش را سپری می کند ، عدالتی که باعث خشنودی همه کسانی قرار گرفت که از این مورد ازار دیده و در عذاب بودند.

در مقابل در ماجرای طلاق جانی دپ و امبر هرد که عملا جنبش می تو به دستاویزی برای انتقام شخصی بدل شد.

در مقابل هر استفاده حقیقی ، یک سو استفاده وجود دارد این ماجرا همانند استثنا و قاعده دو سوی دارد که نباید نادیده گرفته شود.

همان طور که همدردی با قربانی در نظر گرفته می شود باید به همان میزان با در نظر گرفتن احتمال خطا به متهم هم اندیشیده شود.

آزار جنسی نسبت به زنان در همه جای جهان متاسفانه رخ می دهد ، با تمام تلاش هایی که در زمینه آگاهی رسانی هم اتفاق می افتد اما همچنان شاهد این پدیده شوم هستیم.

در مورد محسن نامجو و دیگر متهمانی همانند او نیز این مورد صدق می کند که باید تحت یک پیگیری قانونی ماجرا بررسی و در نهایت عدالت متناسب با میزان جرم صورت بگیرد در این هیچ شکی نیست ، اینکه بعد این ماجرا برخورد ما به عنوان یک علاقه مند به موسیقی ، نقاشی یا سینما نسبت به پدید آورنده اثر که ممکن است متهم هم باشد چیست یک امر کاملا شخصی است و هیچ کسی بر اساس هیچ حقی نمی تواند در تایید یا رد ان فلسفه بافی کند.

زاویه دوم : 

فمینیست ها و شبهه فمینیست ها 

فمینیسم (به فرانسوی: Féminisme) گستره‌ای از جنبش‌های سیاسی، ایدئولوژی‌ها و جنبش‌های اجتماعی است که به دنبال تعریف، برقراری و دستیابی به حقوق برابر جنسیتی در مسائل سیاسی، اقتصادی، شخصی و اجتماعی است.

جنبش‌های فمینیستی تلاش کرده‌اند و تلاش می‌کنند تا برای حقوق زنان مبارزه کنند؛ از جمله این حقوق حق رای، حق کار، حق کار دولتی، درآمد یکسان، پرداختی برابر میان زنان و مردان و از بین بردن فاصله موجود در این مسئله، حق مالکیت، حق تحصیل، حق امضای قرارداد، حقوق برابر در ازدواج و حق مرخصی زایمان است. فمینیست‌ها همچنین برای یکپارچه‌سازی اجتماعی و تضمین حق سقط‌جنین قانونی برای زنان تلاش کرده‌اند. از دیگر اهداف آنان محافظت از زنان و دختران در برابر تجاوز جنسی، آزار جنسی و خشونت خانگی است.

تعریف واقعی فمینیست تلاش برای یکسان سازی حقوق است ، حقوقی که در جامعه برای مردان در نظر گرفته شده و باید برای زنان هم در نظر گرفته شود.

و بر خلاف تصور عامه بسیاری از مردان در این جنبش حضور دارند و حمایت می کنند‌.

در مقابل اما همانند سایر پدیده ها شاهد ظهور نوعی از شبهه فمینیست هستیم که می توان آن را شبهه فمینیست نامید.

شبهه فمینیست در واقع در جهت عقده گشایی ماجرا را در جهت ضد مرد بودن هدایت می کند و تصور می کند در هر شکلی مخالفت با هر عمل مردانه می تواند رنگ و بوی روشنفکری ، و فمینیستی بگیرد.

جالب آنکه زنان شبهه فمینیست تمام خصلت های زنانه را سرکوب و در اکثر موارد خود را شبیه به مردان می آرایند و در نوع رفتار و صحبت و ... از شمایل مردانه مدد می جویند.

در ماجراهای اخیر خصوصا در مورد نامجو هم شاهد رویارویی این دو طیف هستیم.

زنان فمینیست با رعایت جانب عقل و انصاف در صدد پیگیری ، جبران و روشن شدن زوایای پنهان هستند و در مقابل شبهه فمینیست ها پیش از حتی منتشر شدن فایل صوتی نامجو با همان انتشار توئیت ناشناس نخست در مسیر تخریب ، فحاشی و عقده گشایی حرکت می کردند.

با انتشار فایل صوتی نامجو و روشن شدن زوایای دیگر ماجرا ، همچنان فمینیست های حقیقی به دنبال احقاق حق و بررسی ماجرا هستند و در مقابل شبهه فمینیست ها در حال رجز خوانی ، فحاشی به طرفداران نامجو و فریاد زدن بر سر مردان با جمله کلیشه ای همه مردا سر و ته یک کرباسند و در این میان آنچه در حال نابودی است اخلاق است.

نکته پایانی : 

چند پرسش 

چرا در مورد سایر پرونده های اینچنینی با شاکیان بیشتر و با متهمانی که جز انکار حتی در پی عذرخواهی هم نیستند ، این چنین موجی به راه نیفتاده است ؟ 

چرا در تمام این سالها این شبهه فمینیست ها سعی نکردند حداقل به جای تهمت و فحاشی و عقده گشایی هایی که هیچ منفعتی ندارد کمی در جهت حمایت از حقوق سایر افراد جامعه تلاش کنند؟

اگر فایل صوتی محسن نامجو در شکل دیگری از بی اخلاقی که متاسفانه صحبت های شخصیش عمومی شده است منتشر نمیشد ادامه این هجمه به کجا قرار بود برسد ؟ 

در نهایت ماجرای محسن نامجو تمام می شود ، یا مجرم شناخته می شود یا نه ، یا می تواند خود را ثابت کند یا نه 

اما آنچه مهم تر از ماجرای اوست ، جامعه ای است مجازی که در هر مقطعی یکباره خروشان میشود و به صحنه جدال مرده باد ها و زنده بادها بدل می شود، جامعه ای که گاهی قرار است با بی اخلاقی مبارزه کند اما ابزار مخالفت و موافقتش بی اخلاقی و تهمت و مجادله های ناسالم است.

مسلما در کوتاه مدت نمی توان فکری اساسی برای این نوع بی اخلاقی ها ، عقده گشایی های مجازی و ... کرد ، و شاید بهتر باشد حداقل فمینیست های واقعی هوشمندانه مرز خود را با این نوع نگاه شبهه فمینیستی مشخص کنند و در جهت آگاهی بخشی تلاش کنند .

چرا که نگاه فاقد شعور که تنها متکی بر شور است در نهایت محکوم به شکست است، شاید سالها طول بکشد تا این مسیر نگاه در جامعه ما تغییر کند که با هر اتفاقی سریعا هیجان زده و احساساتی نشود ، کمی صبر کند و منطق را به کار بگیرد پیش از اظهار نظر و قضاوت 

شاید سالها طول بکشد تا بدانیم که برای اثبات حرف خود نیازی به فحاشی و به سخره گرفتن نیست ، شاید که نه مسلما سالها طول می کشد ، اما بهتر است از امروز شروع کنیم.

نوید جعفری

۳۰ فروردین ۱۴۰۰