برای مردی که جان ما بود

کودکی نسل من با صدای مردی گذشت که از مرکزی ترین نقطه شهر تا دورترین روستاها همه دلبسته صدایش بودند.

شجریان در خانه های ما می‌زیست در کنار رشد تدریجی ما از کاست های اورژینال پدر تا نوای رادیوی مادر در آشپزخانه 

شجریان تاریخ صوتی دردهای ماست در سرزمینی که از مشروطه تا کنون مردمش مرغ سحر می خوانند و این داغ تازه و تازه تر میشود همواره

و همچنان لاله ها می روید از خون جوانان وطن 

در سرزمینی که دردها نواخته میشود.

شجریان قلب تپنده ایران و تحولات اجتماعی اش بود، حال که رفته است گویی بخشی از صدای ایران تا ابد خاموش شد.

این عزای عمومی مردمی که با هر سلیقه دوستش داشتند گواه این است.

ما عزادار خودمان هستیم که شجریان در هر بزنگاهی یاورمان بود و امروز نیست.

والا بی تردید شجریان نیکو زیست ، خواند ، ساز ساخت ، خط نوشت و مهم تر فرزندان و شاگردانی پرورش داد که فخر موسیقی هستند ، هرچند دلمان می خواست شجریان عمری جاویدان داشت.

شجریان در آخرین سال قرن رفت که خود بزرگترین اتفاق موسیقی قرن ما بود اما چیزی که به ما آموخت بی تردید فراتر از قرن هاست 

اینکه هنرش ، کلامش و اخلاقش همه وجودش را در مسیر مردم و آزادی صرف کرد و هرگز به سمت غیر مردمش سر خم نکرد.

محمد رضا شجریان آموخت آدمها محصول شرایط نیستند بلکه محصول انتخاب هایشان در شرایط گوناگون هستند و امروز اینهمه عاشق دلسوخته علاوه بر هنر ارزنده تان شیفته هوشیاری تاریخی شما در انتخاب های زمانه تان هستند 

خوشحالم که در کودکی با نوای صدای تو زندگی کردیم و بزرگ شدیم، خوشحالم صدای تو در گوش و جان ما پیچید و به جای زمزمه هر حرفی ، شعر بهترین ها بر لبمان جاری شد.

خوشحالم که در اجرای زنده شیراز ، دیدمتان و غوطه ور در هوایی نفس کشیدم که مملو از نفس های شما بود ، در کنار مردمی که از گوشه و کنار برای دیدن و شنیدن شما آمده بودند استاد.

خوشحالم که معلم و بزرگتر نسلی بودی که سرشار از بغض های فروخورده بود و امروز بغضش در سوگ تو شکست.

تنها حسرتم کرونا است ، که ای کاش نبود تا تشییع پیکرت میلیونی برگزار شود نه غریبانه در خاک وطن هرچند ملتی سوگوار تواند و قلبشان به درد آمده است که تو در قلب های ما جان داری .

میراث تو از اعلام هر عزای عمومی که بگویند و بخواهند بالاتر بود ،همانطور که نام و یاد تو خواهد بود و بی تردید نامی از آنان که می خواستند خانه نشینت کنند؛ نامت را از یادها بزدایند در تاریخ و یاد مردمان نخواهد ماند که این بزرگترین درس جهان است

 تو در جان ما زندگی می کنی ، همانطور که هر وقت قلبمان به درد بیایید مرغ سحر می خوانیم ، باران که بیاید ببار ای بارون تو را زمزمه می کنیم و هر گوشه عمر ما و نسل های بعد ما تو را زمزمه خواهد کرد

شاید این معنای همان حرف همایون باشد که گفت ، ادمهای بزرگی چون تو پیام آور سخن و مفهومی هستند برای بشر ، و چه پیامی روشن تر از محبوبیت و مردمداری و آزادگی که تو داشتی و این روزها در حکم کیمیاست.

خداحافظ آقای شجریان 

خداحافظ عالیجناب موسیقی اصیل ایران 

نوید جعفری / آخرین مهرماه قرن